Cerkak

Cecak

Kewan cilik kang ora dinyana-nyana tekane kuwi asring gawe bingunge wong. Embuh merga tekane kang ndadak utawa polahe kang gawe sumelang. Sing dakbingungake maneh, para sesepuh kalebu simbahku padha ngelingi gugon tuhon kang mratelakake yen wong bakal entuk apes menawa dheweke ketiban cecak. Nanging aku ora percaya marang bab kuwi. Sejatine gugon tuhon menehi pituduh ing samubarang perkara. Nanging rumangsaku ora kabeh gugon tuhon bisa dinalar. Tuladhane gugon tuhon mau kuwi.

Perkara mau wis tau daktakokake marang simbah. Wangsulane simbah ora ndadekake mareme atiku. Pungkasane malah aku sing didukani bapak. Bapak ngendika mangkene,” Wis ta ndhuk, aja ngeyel karo simbahmu. Kuwi waleran wiwit jaman biyen. Yen kowe ngeyel ora begja malah kowe sing ketiban apes.” Aku mung meneng karo ngampet rasa sebel.

Pancen kanggone wong kang percaya marang gugon tuhon mau padatan bisa kedadeyan. Aku isih kelingan kedadeyan ing sekolah nalika kancaku sing jenenge Jamal girab-girab ketiban cecak. Dheweke wedi banget amarga percaya yen bakal kena apes. Pungkasane sawise kedadeyan iku Jamal pancen ketiban apes, wiwit saka ban pit kang bocor, kecipratan banyu ing dalan, kelangan dhuwit, banjur didukani ibune. Aku ra maido, apa sing dikuwatirake Jamal pancen kedadeyan, awit saka rasa percayane marang gugon tuhon kuwi.

Lha, nanging aku isih percaya yen satemene kabeh mau gumantung karo kapercayane saben wong. Yen percaya bakal kelakon, ora percaya ya ora kelakon. Kanggone wong kang rangu-rangu, bisa uga malah kelakon tenan. Bab iki wis dakbuktekake manut kedadeyan kang dumadi pirang dina kepungkur.

Sore iku aku lan kulawarga padha jagongan ing emper omah sinambi ngawasi Cici kang lagi dolanan ing plataran karo kanca-kancane. Lagi gayeng anggone padha guneman dumadakan ibu njerit. Kabeh padha kaget.

“Ana apa bu?” ujar bapak.

“Iku Pak, coba bapak pirsanana gegere Suci.”

Sanalika bapak kaget lan langsung nggeret awakku, nuli njupuk sapu sada ing sandhinge. Aku gumun.   

“Lha ....Pak, kersane pripun kok ndadak ngagem sapu sada barang?”

“Wis menenga dhisik. Awakmu anteng aja obah dhisik.”

Mak prekk... aku njenggirat kaget. Sapu iku kasil ndheplok gegerku.

“Galo... wes mlayu kae. Walah ndhuk, cilaka. Kowe kudu siap ngadhepi pacoban.”

“Lha, wonten menapa ta Pak? Ampun ndadosaken kula bingung.”

“Kowe ki nembe ketiban cecak. Jare simbah, ketiban cecak kuwi pratandha yen arep ketiban apes.”

Aku mung ngguyu.

“Halah, boten usah dipenggalih Pak. Wong cecake wau nggih boten sengaja tiba. Mbok menawi pengen tiba teng gegere Suci. Niku rak namung gugon tuhon.”

“Aja nyepelekke Ci. Ra apik. Wis pokoke kudu siaga ngadhepi bebaya apes kang dikuwatirake.”

Aku mesem thok. Sajake bapak lan ibu wis kadhung percaya marang gugon tuhon sing ujarku ra nalar kuwi. Nanging aku ndableg wae. Percaya ra percaya, ra perduli.

Dina sawise, ibu banjur gawe slametan tolak bala lan nyamaptakake sajen kareben kaluwarga ora ketiban apes. Ora lali bapak saben wektu mesthi ngelingake aku. Simbah putri nyeluk aku supaya nyedhak, nuli maca donga apa japa mantra sing ora dakngerteni. Sejatine aku ngampet ngguyu nanging ora wani merga ing ngarepe simbah. Ya mung nurut wae apa kang dilakoni dening bapak ibu lan simbah kang banget wigati mring aku.

Bareng dakpikir, apa bener gugon tuhon iku dadi kanyatan tumrap wong kang ora percaya? Aku kudu muji syukur dene  tekan saiki isih pinaringan karahayon dening Gusti. Piye carane aku kudu ngelingake kaluwargaku yen satemene  gugon tuhon kudu ditrepake karo nalar? Sauntara wektu aku mikir. Ora suwe aku mesem sawise nemokake reka daya kang bakal daklakoni.

Isuke, nalika padha kumpul ing meja mangan, aku ngecakake rencanaku. Saben isuk padatan yen ing meja mangan disambi guneman lan guyonan. Nanging wektu kuwi aku sengaja meneng. Bubar mangan, bapak gumun geneya aku beda karo padatan. Nanging aku ora mangsuli. Dumadakan aku ambruk lan tiba ing jobin. Kabeh padha gupuh nulungi. Udakara 3 menit aku sadhar kanthi ethok-ethok kesurupan. Bapak bola-bali nakoni nanging aku puguh meneng kanthi mripat kosong.

“Ndhuk, eling ndhuk. Nyebut asmane Gusti.”

“Ci, enggala sadhar. Iki ibu, bapak, Cici, lan simbah ana ing sandhingmu.”

“Lunga....ndang lunga saka putuku Suci. Iki dudu panggonanmu.”

Ing batin aku ngguyu kemekelan. Aku banjur ngomong kanthi swara kang dakgawe gedhe.

“Aku gelem metu yen kowe kabeh ngendhekake kabeh kang wis dilakoni mung merga cecak kang tiba. Ora ana barang sajen, ora ana japa mantra. Kuwi kabeh ngganggu lakuku.”

“Inggih, inggih.....pun sedaya manut pun.”

“Siji maneh. Aja banget- banget nggugu gugon tuhon wong biyen. Kudu dinalar becik apa orane.  Cecak kok dipikir. Wis aku daklunga. ”

“Inggih....inggih...ingkang wigati Suci saged mbalik normal malih.”

Aku nuli ambruk tanpa daya ing pangkone ibu.

Aku nuli ambruk tanpa daya ing pangkone ibu. Ora suwe mripat iki banjur melek lan nggatekake kabeh ing sakupengku. Keprungu swarane bapak kang ngucap hamdalah lan simbah kang dheleg-dheleg kanthi ngucap sukur.

Sawise kedadeyan iku, kabeh kulawargaku banjur padha eling yen kudu milah endi perkara kang nduweni piguna lan endi sing akeh mudharate. Sing dakbingungke, rong wulan sawise aku kasil ketampa dadi pegawe negri lan mulang ing sekolah favorit. Iki mbuktekake menawa apesku dadi begja. Mbok menawa ora mung bapak ibu wae kang seneng, nanging cecak kang nibani dhek winganane uga melu seneng amarga ora sida dadi pihak kang gawe apese wong.